In de sfeervolle woning van Dhr. Elte staat alles nog precies zoals vroeger. Zelfs het kalendertje is blijven staan op 24 juni, de dag dat het leven van zijn vrouw – en dus ook van hem – een onverwachte wending nam. Sindsdien is hij mantelzorger. Of, zoals hij het zelf liever noemt, een ‘mantelzorger-light’.
Saskia, een van de behandelaren die bij het MDO betrokken was, kan zich het moment nog goed herinneren. MDO staat voor Multi Disciplinair Overleg. Daarbij zitten de revalidant, naaste, en het multidisciplinair team om tafel.
“Dat was wel een pittig gesprek ja” vertelt ze. “Mevrouw revalideerde al een tijdje bij ons vanwege gedeeltelijke verlammingsverschijnselen, maar ze maakte niet genoeg vooruitgang. Eerst wel een beetje, toen weer niet… Het was heel sneu. Er waren steeds lichtpuntjes, maar het was niet genoeg. In haar conditie was weer terug naar huis niet haalbaar. Zij reageerde daar geëmotioneerd op, wat vanuit haar te begrijpen viel, terwijl haar echtgenoot het er kalm onder bleef. Pragmatisch zelfs. Het leek erop dat hij het graag wilde hebben over wat er geregeld moest worden. Dat vond ik best bijzonder, hoe ze daar beiden anders mee om gingen.”
Aanleiding
Voor het tot dit gesprek kwam, was er al het nodige gebeurd. Het begon met een vervelende breuk. Meneer Elte kon niets anders dan de hulpdiensten inschakelen en de zorgverleners hun werk laten doen. “Op dat moment weet je niet waar het naartoe gaat. Mijn vrouw ging het medische circuit in. We gingen van het Ziekenhuis in Tilburg naar Breda, van Leuvenaarstraat naar Molengracht. Het zag er niet goed uit, maar mijn vrouw is erg geliefd, dus we kregen gelukkig veel steun en hulp uit de omgeving.”
Toekomstverwachtingen
“Je beseft je toch wel dat ook je eigen leven gigantisch verandert. Ik moest een inschatting maken wat dit betekende voor thuis. In eerste instantie dacht ik nog aan een traplift en vroeg offertes aan. Een van de behandelaren van De MARQ zei dat ik beter nog even kon wachten met bestellen. Dat vatte ik op als een belangrijk signaal. We gingen nadenken over het “next best scenario”. Een gelijkvloerse woning. Mijn vrouw leefde erg op van het zien van een mooi appartement wat ik op Funda voor ons had gevonden. Het gaf een opkikker. Terwijl zij revalideerde dacht ik na over het huis leegruimen en hoe ik ons huis geschikt kon maken voor de verkoop. Toen kwam het MDO over ‘het vervolg’ en daarmee het nieuws dat ze helemaal niet terug naar huis zou kunnen. Dat was een grote klap.”
Loslaten van zelfstandigheid
Het moeilijke was dat mevrouw Elte voor onafhankelijkheid stond. Ze wilde en wil nog steeds dingen het liefst zelf doen. Meneer Elte heeft over de hele wereld gewerkt en zij ging vaak mee. Lekker haar eigen gang gaan terwijl hij vergaderingen had. Ze zag vaak meer in die landen dan hij. Die vrijheid hebben ze nu niet meer. Maar ook het samenzijn veranderde.
Carla, specialist ouderengeneeskunde bij De MARQ; “Het is knap dat meneer zelf tot het besef kwam dat een aangepaste woonvoorziening in haar situatie beter is. Nu mevrouw de hele dag verzorging nodig heeft en ze in een woonvoorziening van Surplus verblijft, kunnen zij als man en vrouw blijven genieten samen. Je ziet vaak bij echtparen waarbij er één intensieve mantelzorgtaken op zich neemt de leuke dingen erbij in gaan schieten. Daar is dan weinig ruimte of energie meer voor. Bij De MARQ besteden we daar in de gesprekken over het vervolg ook wel aandacht aan. Zo kun je bijvoorbeeld een beroep doen op onze maatschappelijk werker of activiteitentherapeut.”
Blijven genieten
Meneer Elte bezocht zijn vrouw dagelijks tijdens haar revalidatie bij De MARQ. Vaak gingen ze dan even de afdeling af, een kopje koffie doen in het restaurant. Mevrouw was de allereerste revalidante die ontvangen werd op locatie Molengracht, een moment wat ze samen over de rode loper meegemaakt hebben. Nu ze bij Surplus verblijft komt hij haar nog steeds elke dag opzoeken. Hij ziet zijn mantelzorg-taak meer als een soort coachrol, biedt steun en brengt haar een beetje joy de vivre.
“Ik ben bezig met hoe ik haar wereld kan vergroten. Natuurlijk kunnen we geen verre reizen meer maken, maar mijn vrouw en ik hebben wel een leuk restaurant hier in de buurt ontdekt en gaan met de rolstoeltaxi naar het winkelcentrum en naar Zeeland volgende zomer.”
Ook meneer heeft zelf steun gehad uit de eigen omgeving. “Op een gegeven moment sprak ik iemand van de gemeente om een deeltaxi te regelen. Die vroeg hoe het nu met mij ging. Ja, er is me wel op het hard gedrukt ook goed voor mezelf te blijven zorgen. Maar dat ging goed. Gelukkig heb ik veel mensen in de buurt die omkijken naar elkaar. Als je partner van het een op andere moment revalideert zit je zelf ineens alleen in een stille omgeving thuis met de sfeer van de ander nog. Dat is het moment dat je een bekende kunt bellen. Het is belangrijk dat je mensen om je heen hebt of dat je er even uit kunt om over iets anders te praten. Alles staat immers het teken van wat er gebeurd is.”
Inmiddels is mevrouw aan het wennen in haar nieuwe woning. “Nu ze verhuisd is naar haar woonvoorziening moeten we eerst landen en dan kijken we verder,” besluit hij. Met hulp van de Zonnebloemtaxi en met elkaar, plukken ze de dag.
