Dat je soms door het oog van de naald kruipt, blijkt wel uit het verhaal van dhr. Meijers. Wij zagen hem voor het eerst op 5 juli, maar voor hem en zijn vrouw startte het al ruim 1,5 jaar terug op eerste kerstdag 2020.
“Als hondengeleider voor Defensie was ik de kennels aan het schoonmaken, toen ik extreem veel pijn kreeg aan mijn benen. Ze waren dik van het vocht en na slechts één uurtje schoonmaakwerk kón ik gewoon niet meer'”. Het werd een bezoekje aan de spoedeisende hulp – men dacht aan galstenen – maar een paar dagen na oud & nieuw kreeg hij een andere uitslag: lymfeklierkanker.
“Begin februari startte mijn behandeling en een heel traject volgde van zes verschillende chemokuren en immuuntherapie. Rond augustus werd duidelijk bij controle dat het nog niet helemaal weg was. Ze kwamen met een alternatief plan met hele zware chemo’s en liefs een stamceltransplantatie. “
Mevr. Meijers vult aan: “Het was een periode van continu je verwachtingen bijstellen. Er stond één maand ziekenhuis voor de stamceltransplantatie. Dat vond ik al veel. Het werden er uiteindelijk tien.”
Twee dagen na de stamceltransplantatie zei de arts tegen dhr Meijers: “Meneer, u heeft corona, we gaan u intuberen.” Daarna lag hij vier weken in coma.
Heel even werd hij wakker gemaakt – de coma was kunstmatig dus dat kon. Ze wilden hem van de IC van Utrecht naar de IC in Den Bosch verplaatsen. Daar ging het iets beter, waardoor hij naar de verpleegafdeling in het ziekenhuis in Den Bosch overgeplaatst kon worden.
Op dat moment gebeurde er iets heel bijzonders. Zijn bed werd van de IC via de buitenkant van het ziekenhuis verplaatst, iets wat ze normaal gesproken nooit doen. Daar, om de hoek, stond zijn vrouw hem op te wachten met zijn twee honden die hij erg gemist had.
“Ze liet de hondjes los en ze stormden op me af. Dolblij. Het raakt me nog steeds als ik aan dat moment terugdenk.”
“Dat was wel een emotioneel momentje,” geeft zijn vrouw toe. “Het deed hem veel goed.”
Het ging een poosje beter maar toen gebeurde er op het landelijk nieuws iets wat hem triggerde. “Ik kreeg ’s nachts een droom waaruit ik maar niet kon ontwaken. Een delier noemen ze dat. Ik had beelden van de oorlog gezien en dacht zelf op uitzending in Oekraïne beland te zijn. Ze kregen me maar niet wakker. Het was afschuwelijk.” Weer moest hij voor 16 weken naar de IC, waarvan 1 week opnieuw in coma. De dag dat ze hem opnieuw in coma brachten werd hij 55 jaar. “Dat was precies op mijn verjaardag. Ze hadden net worstenbroodjes meegenomen voor de hele afdeling.” Opnieuw brak er een spannende tijd aan voor de familie.
In de loop van het voorjaar werd meneer van Den Bosch naar het Amphia verplaatst in Breda. Dat was wat dichterbij zijn vrouw die hier in de buurt werkt. Dhr. Meijers had opnieuw een terugval gehad en kreeg een slechtnieuwsgesprek. Dat hakte er behoorlijk in.
Toch zit hij hier, stralend en wel bij De MARQ. Er is een klein wonder gebeurd. Twee dagen na de mededeling dat hij zijn testament maar moest gaan opmaken kreeg hij een levensreddende antibioticaspuit toegediend. En op dezelfde dag, hij wist toen nog niet dat het middel aan zou slaan, kreeg hij van zijn zoon, vrouw en beste collega een gouden medaille met vol decorum van Defensie voor 36 trouwe dienstjaren. Het was een van de mooiste momenten uit zijn leven.
Door naar 5 juli 2022 meneer kon gaan revalideren bij De MARQ. Er was bewust voor geriatrische revalidatie gekozen en niet voor medisch specialistische, omdat hij nog zuurstof nodig had. Fysiek was hij in het hele traject en ook door corona veel kracht verloren. Nu is hij van 16 liter zuurstof weer terug naar slechts een halve liter. “Ik loop weer over de gang en kan bijna alles zelf doen op de kamer. Dat heb ik echt te danken aan het team. Er werken hier mensen die heel speciaal voor me zijn geworden. Van mijn leeftijd, maar ook van de jonge generatie.”
Meneer kent bijna alle collega’s bij naam en ook de sfeer onder de andere revalidanten is goed. “Ik trek ze er een beetje doorheen en hou wel van wat gezelligheid. We zwaaien regelmatig naar elkaar op de gang.”
De lange quarantaine tijd luisterde hij veel muziek op de kamer (dat overstemde het geluid van het beademingsapparaat), keek hij TV en genoot hij als zijn gezin met de honden langskwam – want dat mocht wel bij De MARQ. De vlaggen die op zijn kamer hangen, blijken voor zijn vrouw te zijn. In september was hij nét uit quarantaine toen zij jarig was. Normaal vieren ze dat uitbundig met veel vrienden, maar nu maakten ze er op de kamer wat leuks van en werd er Grieks gehaald. Dit keer viel er in elk geval wel wat te vieren. Nog zo’n geluksmomentje! En volgend jaar halen ze thuis de schade wel weer in.
Aan de revalidatie van meneer hebben binnen het multidisciplinaire team o.a. een activiteitentherapeut, fysiotherapeut, ergotherapeut (voor hulpmiddelen zoals de speciale rolstoel die dhr. Meijers heeft, en ook voor adviezen over kleine aanpassingen thuis), artsen psycholoog meegewerkt. Die laatste was nodig voor een stukje verwerking van het slecht nieuws gesprek. Hij is blij met wat hij weer kan en probeert om onder begeleiding van de fysio wat meer zijn inspanningen op de dag te doseren: “Ik loop vaak veel te hard van stapel bij de oefeningen, maar zo ben ik het gewend van defensie. Het is echt een uitdaging om niet maximaal te gaan, maar het moet wel want anders ben ik heel snel op.”
Inmiddels mag hij bijna met ontslag. Ook de lymfeklierkanker is onder controle en hij kan onder begeleiding van een loopbaancoach van defensie zelfs weer aan re-integratie gaan denken. Zijn vrouw is ondertussen al bezig de nodige voorbereidingen te treffen. Komende vrijdag hebben ze weer een overleg op de afdeling om dit verder door te spreken. In elk geval zal de douche voorzien worden van een steun, komt het bed op de benedenverdieping te staan en is er een rustige ruimte voor hem gecreëerd. “Dit hele proces was met veel ups & downs”, blikt zijn vrouw terug, “Het gaat zoals het gaat natuurlijk, maar we hopen beiden straks op wat rustiger vaarwater.”
Dhr Meijers: “Ik zeg maar zo: ik voel me thuis hier, maar ik ga ook héél graag naar huis straks. We hebben veel bereikt in korte tijd. Dankzij de reddende engeltjes van de zorg! Ik heb na dit alles heel veel respect voor deze sector gekregen.”
