Gerrit Baggen is met zijn 93 jaar nog behoorlijk vitaal. Geen wonder: Hij had de Nijmeegse Vierdaagse wel 24 keer gelopen en zelfs een Kennedymars van 80 Km op zijn naam staan. Zijn geheim voor zijn hoge leeftijd: een beetje geluk en veel bewegen. Voordat hij getroffen werd door een hersenbloeding liep hij dan ook nog flinke afstanden door de natuur. Heerlijk vond hij dat. Vooral ’s avonds lopen deed hij graag.
Het wandelen gaat gelukkig nog steeds goed, althans in de eigen woonplaats. Spreken echter een stuk minder. Een gevolg van zijn hersenbloeding is namelijk dat zijn spraak aangetast is. Tv kijken of de krant lezen kost ook meer moeite, terwijl hij voorheen alle kranten las.
Met hulp van zijn neef Johan Baggen blikt hij terug op zijn verblijf bij ons. In korte zinnen: ‘Met plezier. Heel gezellig.’ De betrokkenheid van iedereen uit het multidisciplinair team was hun beiden erg bijgebleven; van logopedist tot arts, van verpleging tot voedingsassistente, van fysio tot vrijwilliger, iedereen droeg een steentje bij. Zo hielp de vrijwilliger met het oefenen met alledaagse dingen zoals tv kijken en het gebruik van de computer.
Via het communicatieschrift op de kamer bleef iedereen goed op de hoogte. Je kon teruglezen wat er gebeurd was en wie er langs was geweest. Ook stond er in de oefenkaart wat hij dagelijks zelfstandig of met anderen kon trainen.
Neef Johan was de 1e contactpersoon en werd altijd gebeld of gemaild als er iets was. Hij vertelt: “Wat mij opviel: wie ik ook sprak, het team had een goede dossierkennis. En ze kwamen hun afspraken na. Dat vond ik bijzonder prettig. Om de 6 weken was er een MDO (Multi Disciplinair Overleg) waarin we betrokken werden bij de voortgang. We keken dan waar hij stond, wat we konden verwachten en wat de doelen voor de komende tijd waren. Daar gingen we daarna vervolgens met z’n allen aan werken”.
Om te kijken of meneer zich redde in zijn eigen omgeving is hij samen met de ergotherapeut en logopedist naar zijn oude woning, wijk en supermarkt gegaan. Er is gekeken naar het functioneren in eigen woning, de oriëntatie in zijn eigen woonwijk, veilige omgang met verkeer en een boodschapje kunnen doen in zijn eigen supermarkt. Soms is de ervaring namelijk dat een revalidant het in de eigen omgeving beter doet vanwege oude ritmes en patronen.
Na 4 maanden volgde het ontslag. Terug naar huis was helaas niet haalbaar, vooral omdat dhr. Baggen alleen woonde en zichzelf niet goed kon uitdrukken als hij zou alarmeren. Gelukkig was er op zijn voorkeurslocatie, een woonvoorziening in Etten-Leur, plek voor hem. Met hulp van zijn neven en nichten werd verhuizing geregeld. Het was even wennen daar, maar dat had z’n tijd nodig.
De beroerte heeft grote impact op zijn leven gehad. Dhr. Baggen blijft oefenen, ook na zijn behandeling bij De MARQ. Een paar keer per week heeft hij nog logopedie. En dat gaat goed, getuige een grote krul in zijn laatste oefenopdracht die hij met trots laat zien. Binnenkort gaat hij ook nog een laatste keertje terug naar De MARQ om afscheid te nemen van de vrijwilliger die hem zo goed geholpen heeft. Daarmee was de band toch wel echt speciaal.
